Psychologia na wesoło

Pogodna Poradnia – państwo w mieście Lublin

Konstytucja Wolności Pogodnej Poradni nr 1

wzorowana na Konstytucji Republiki Zarzecza w Wilnie

  • człowiek ma prawo być niepowtarzalnym
  • człowiek ma prawo umrzeć lecz nie jest to jego obowiązkiem
  • człowiek ma prawo się mylić
  • człowiek ma prawo być niekochanym, aczkolwiek niekoniecznie
  • każdy człowiek ma prawo kochać
  • człowiek ma prawo być nieznaczący i nieznany
  • człowiek ma prawo do leniuchowania lub nicnierobienia
  • człowiek ma prawo opiekować się zwierzęciem i kochać je dopóki śmierć jednego z nich nie zabierze
  • kot nie musi kochać swojego gospodarza, ale w trudnej chwili powinien mu pomóc
  • człowiek ma prawo czasami nie wiedzieć o tym, czy ma obowiązki
  • człowiek ma prawo wątpić, ale nie jest to jego obowiązkiem
  • człowiek ma prawo milczeć
  • człowiek może się dzielić tym, co ma
  • człowiek ma prawo przynależeć do różnych narodowości.
  • człowiek ma prawo nic nie rozumieć
  • człowiek nie ma prawa do przemocy
  • człowiek jest odpowiedzialny za swoją wolność
  • człowiek nie ma prawa przerzucać swojej winy na innych
  • człowiek ma prawo do prywatności
  • człowiek ma prawo się nie lękać
  • człowiek ma prawo nie mieć żadnych praw
  • człowiek ma prawo się wkurzyć
  • człowiek ma prawo mieć problemy
  • psycholog, pedagog, logopeda nie ma prawa przejść obok nich obojętnie
  • klient nie ma prawa być oceniany, ma prawo być rozumiany
  • każdy ma prawo do omyłki, byleby nie nazbyt często
  • klient ma prawo wyboru specjalisty, ale zmiana nie może być procesem
  • klient ma prawo powiedzieć o sobie tyle ile chce, specjalista musi miarkować/ważyć słowa
  • emocje są bardzo potrzebne, ale jeszcze bardziej motywacja.

Najnowsze porady

Na czas trwania pandemii nasi specjaliści pracują przygotowując dla Państwa i Państwa dzieci szereg przydatnych materiałów, ćwiczeń terapeutycznych, scenariuszy zajęć, które ułatwią pracę z dzieckiem w domowych warunkach.

Zajęcia, ćwiczenia i zabawy dla rodziców z dziećmi o różnych potrzebach

 

Różne ważne tematy


Fonoholizm – E-uzależnienie – nałogowe korzystanie z telefonów komórkowych i innych mediów cyfrowych.

Na podstawie aktualnego raportu z ogólnopolskich badań przeprowadzonych wśród 22 086 osób między 12 a 18 rokiem życia, 3 471 nauczycieli oraz eksperymentu społecznego pt.: POZ@SIECIĄ zanurzenie w sieci i jej powszechna obecność wymaga szczególnej atencji ze strony rodziców, ale i specjalistów poradni psychologiczno-pedagogicznych.

Rodzicu,

  • Czy fakt, że należymy do tzw społeczeństwa cyfrowego oznacza, że każdy łącznie z Twoim dzieckiem musi zdradzać symptomy uzależnienia od mediów – NIE
  • Czy potrafisz jasno wskazać pozytywne i negatywne aspekty korzystania z telefonu komórkowego, Internetu, gier internetowych?
  • Czy Ty i nauczyciele Twojego dziecka wyposażeni są w podstawową wiedzę z zakresu uzależnień behawioralnych, w tym e-uzależnień?
  • Czy znasz czynniki składowe odpowiedzialnego korzystania a mobilnych mediów cyfrowych?

Symptomy zachowania, na które rodzic musi zareagować, zgłosić się do specjalisty:

  • Czuje wewnętrzną potrzebę, aby odpisać na SMS/e-mail najszybciej, jak jest to możliwe
  • Często zerkam na telefon komórkowy, aby sprawdzić, czy ktoś do mnie nie napisał
  • Często korzystam z telefonu kiedy się nudzę
  • Noszę przy sobie ładowarkę/ baterię w razie, gdyby mój telefon się rozładował
  • Nie mając ze sobą telefonu, często myślę o tym, kto do mnie napisał bądź zadzwonił
  • Nie wyobrażam sobie codziennego życia bez używania telefonu komórkowego
  • Kiedy jestem poza zasięgiem telefonii komórkowej robię wszystko, aby ten zasięg zdobyć
  • Jestem osobą, która zawsze dostępna jest „pod telefonem”
  • Jestem kojarzony przez innych jako osoba, która nie rozstaje się z telefonem komórkowym
  • Staram się mieć telefon zawsze przy sobie, również wtedy, kiedy kładę się spać i kiedy wstaje z łóżka
  • Zdarza mi się nie dosypiać, by korzystać z telefonu np. smsować, grać w gry, korzystać z Internetu
  • Zaniedbałem obowiązki domowe, szkolne, zawodowe, bo telefon pochłaniał zbyt wiele mojej uwagi
  • Korzystam z telefonu komórkowego nawet wówczas, kiedy wykonuje inne obowiązki
  • Czasem nie potrafię skoncentrować się na jednej czynności gdyż jestem rozproszony z powodu mojego telefonu
  • Gdybym mógł, korzystałbym z telefonu komórkowego i Internetu niezależnie od sytuacji i czynności jakie muszę wykonać
  • Wykorzystuję każdą wolną chwilę, nawet krótką, aby korzystać z telefonu komórkowego
  • Jestem osobą, która bardzo często robi zdjęcie innym oraz zdjęcia selfie i często umieszczam je w sieci koncentrując na nich wielką uwagę
  • Nie widzę nic złego w korzystaniu z telefonu komórkowego nawet wówczas, kiedy przebywam w innym towarzystwie
  • Używając telefonu komórkowego ograniczyłem realne – fizyczne kontakty z wieloma osobami
  • Zabranie mi telefonu komórkowego byłoby dla mnie surową karą
  • Czuje się zły i zdenerwowany, kiedy z jakichś powodów nie mogę korzystać z telefonu
  • Chciałbym wyłączyć telefon i nie być dostępnym dla nikogo
  • Podejmuje próby mające na celu ograniczenie korzystania przeze mnie z telefonu komórkowego
  • Trudno mi przestać korzystać z telefonu, nawet gdy założę sobie wcześniej limit czasowy
  • Czuje się przeciążony informacjami medialnymi
  • Mam dosyć bycia non stop w kontakcie z innymi ludźmi
  • Jeśli zapomnę wziąć ze sobą telefon, robię wszystko, aby jak najszybciej mieć go ponownie przy sobie. Bez telefonu nie czuje się komfortowo
  • Czasem muszę ukrywać przed rodzicami bądź innymi ważnymi dla mnie osobami fakt, że korzystam z telefonu komórkowego
  • Przywiązuje ogromną wagę do marki posiadanego przeze mnie telefonu, mogę powiedzieć, że jestem elektronicznym gadżeciarzem
  • Jeśli usłyszę dźwięk przychodzącej do mnie wiadomości, od razu instynktownie sięgam po telefon przerywając to, co właśnie robiłem
  • Korzystanie przeze mnie z telefonu komórkowego doprowadza do kłótni i konfliktów z najbliższymi

Efekty pozytywne:

Wzrost poczucia bezpieczeństwa, większa i szybsza możliwość zdobywania niezbędnych informacji, nowe możliwości „sieciowania” swoich pomysłów i poglądów

Efekty negatywne:

Atropia (zanik) więzi społecznych, dyskomfort psychiczny i somatyczny, silne uzależnienia, ubóstwo, zaburzenia rytmu biologicznego

ODPOWIEDZIALNE KORZYSTANIE Z NOWYCH TECHNOLOGII

  • Korzystanie w  sposób zrównoważony, z pełną świadomością negatywnych skutków kompulsywnych zachowań
  • Korzystanie w kierunku nawiązywania realnych znajomości i przyjaźni
  • Korzystanie w celu lepszego planowania własnego czasu
  • Korzystanie z korzyścią dla rozwijania i pogłębiania swoich pasji, hobby i zainteresowań
  • Korzystanie, by nieść pomoc innym
  • Korzystanie mając na względzie bezpieczeństwo własne i najbliższych.

S.O.S. – mutyzm wybiórczy pierwsza pomoc.

Co możesz zrobić jako rodzic?

  • Wspieraj mnie w pokonywaniu moich lęków, ale nie wyręczaj… Nie będę w stanie samodzielnie przejść przez drogę życia, jeśli usuniesz z niej każdy kamień…
  • Nie udawaj, że mój strach nie istnieje. Łatwiej będzie mi go pokonać, gdy to właśnie Ty opowiesz mi o nim i zapewnisz, że małymi krokami uda mi się z nim pożegnać…
  • Nie mów innym, że jestem nieśmiały i wstydliwy. Wiesz, że to nieprawda. Ja po prostu boje się mówić do innych.
  • Nie poganiaj mnie, nie krytykuj i nie ośmieszaj.
  • Bądź dla mnie pomostem, dzięki któremu zacznę się odzywać do innych i znajdę przyjaciół.
  • Nie odpowiadaj za mnie, kiedy ktoś mnie o coś zapyta. Wiesz, że potrafię mówić, a jak będzie mi ciężko pomóż mi (metoda 5 sekund), ale nie wyręczaj.
  • Pomagaj mi w kontaktach z innymi dziećmi. Organizuj zabawy, zabieraj mnie na place zabaw, zapraszaj moich kolegów i koleżanki do domu, tak abym w bezpiecznym środowisku mógł bawić się swobodnie i rozwijać przyjaźnie.
  • Zabieraj mnie w nowe, nieznane miejsca. Im więcej mi pokażesz rzezy, tym mniej będę się ich bał w przyszłości.
  • Nie decyduj za mnie. Sam chcę wybrać smak lodów i kolor zabawki. Jeśli nie mogę w tym momencie powiedzieć, czego chcę, pozwól mi pokazać gestem. Szanuj moje zdanie i decyzje.
  • Jeżeli do domu przychodzi ktoś, kogo nie znam, przygotuj mnie na tę wizytę. Opowiedz o tej osobie i pomóż nawiązać z nią kontakt.
  • Nie naciskaj mnie na używanie zwrotów grzecznościowych – to dla mnie bardzo trudne. Jak będę w stanie, to na pewno nie będę o nich zapominał.
  • Szanuj moją przestrzeń osobistą. Nie każ mi witać się czule z osobami, kiedy nie jestem na to gotowy.
  • Pozwól mi na rozwijanie zainteresowań. Pasje wzmacniają moje poczucie własnej wartości i mogą pomóc wyrazić negatywne emocje w pozytywny sposób.
  • Myśl pozytywnie. Nie przenoś na mnie swoich obaw. Twoje nastawienie do pokonywania przeze mnie trudności wpływa na mnie bardziej, niż sądzisz.
  • Uwierz we mnie i w to, że pokonam swój lęk!

(tekst autorstwa członków Stowarzyszenia „Polskie Towarzystwo Mutyzmu Wybiórczego”, powstał w ramach miesiąca świadomości, październik 2017)

 

Co możesz zrobić jako nauczyciel?

  • Uświadom wszystkich nauczycieli, pracowników szkoły czym jest mutyzm wybiórczy i jak postępować w kontaktach ze mną. Kluczem do sukcesu w przezwyciężeniu lęku jest spójność działań i pełna współpraca.
  • Opowiedz koleżankom i kolegom z mojej klasy o tym, czym jest lęk i tolerancja wobec zachowań innych osób. Będzie im łatwiej mnie zrozumieć.
  • Spróbuj ze mną pracować w warunkach, w których czuje się bezpiecznie. Zaproś mojego rodzica do klasy, poświęć mi 10 minut, a zobaczysz, że ja potrafię mówić (metoda sliding in).
  • Kiedy widzisz, że nie bawię się z innymi w czasie wolnym, stoję sam na placu zabaw – zrozum, że ja się boję. Pomóż mi w nawiązaniu relacji z innymi dziećmi, spraw, abym czuł się częścią grupy.
  • Angażuj mnie w różne aktywności, niekoniecznie wymagające komunikacji werbalnej. Pozostawienie mnie samemu sobie jest równie niebezpieczne jak presja na mówienie.
  • Wiersze pozwól mi mówić wspólnie z innymi dziećmi. Jest mi wtedy łatwiej.
  • Nie strasz mnie, że jak nie odpowiem, to spotka mnie kara. Nie namawiaj, nie przekupuj, abym zaczął mówić.
  • Pozwól mi uczestniczyć w przedstawieniach. Nie muszę śpiewać piosenki, ale mogę trzymać kwiaty albo zatańczyć z dziećmi.
  • Nie pomijaj mnie w zabawach i ćwiczeniach. Chcę się bawić razem z Wami, nawet jeśli nic nie powiem.
  • Postaraj się pamiętać o tym, że mogę nie być w stanie poprosić o pomoc. Upewnij się, czy zapisałem, co jest zadane, czy zrozumiałem treść zadania. Spróbuj zorientować się, czy nie potrzebuję wyjść do toalety, czy nie zapomniałem zabrać z domu czegoś do picia.
  • Nie każ mi „dziękować” i mówić „do widzenia”. To dla mnie bardzo trudne! Nie jestem źle wychowany, po prostu boje się odezwać.
  • Proszę informuj mnie o zmianach. Jeśli tylko możesz, powiedz mi wcześniej o wyjściu do muzeum, kina czy o planowanych zdjęciach klasowych.
  • Jeśli uda mi się coś powiedzieć, zareaguj neutralnie. Nie okazuj swojej ekscytacji, to może mnie zawstydzić.
  • Nie skupiaj na mnie swojego wzroku, nie patrz mi głęboko w oczy. Mogę się tego bać.
  • Nie ukrywaj nic przed moimi rodzicami. Zrozum, że oni troszczą się o mnie. Umów się z nimi na jeden dzień w miesiącu, by porozmawiać o postępach.
  • Stwórz atmosferę bezpieczeństwa i życzliwości, to ułatwi mi pokonywanie moich lęków.
  • Drogi Nauczycielu, jesteś ważną Osobą w moim życiu. Dzięki Tobie poznaję świat. Proszę Cię, pomóż mi pokonać mutyzm wybiórczy. Wierzę, że wspólnie nam się uda!

(tekst autorstwa członków Stowarzyszenia „Polskie Towarzystwo Mutyzmu Wybiórczego”, powstał w ramach miesiąca świadomości, październik 2017)


Informacje dotyczące zachowania bezpieczeństwa w korzystaniu z gier komputerowych:

  • Określ zasady dotyczące czasu, jakie twoje dziecko może przeznaczyć na gry komputerowe.
  • Zadbaj o to, aby dziecko nie grało codziennie, ale też nie  rób tradycji z tej formy spędzania czasu. Jeśli ustalisz, że w waszym domu gra się w określone dni, np. w piątki i niedziele, dziecko przez cały tydzień będzie żyło oczekiwaniem na włączenie komputera.
  • Zainteresuj się, w co gra twoje dziecko i czy gra jest dla niego odpowiednia. Porozmawiaj z dzieckiem o grach, z których korzysta, sprawdź, czego może się z nich nauczyć.
  • Zanim kupisz swojemu dziecku grę, upewnij się, że jest odpowiednia do jego wieku. Może ci w tym pomoc system oceny gier PEGI.
  • Zwróć uwagę, czy w zachowaniu twojego dziecka nie pojawiają się sygnały uzależnienia od komputera.
  • Upewnij się, że twoje dziecko z powodu grania nie zaniedbuje obowiązków domowych i szkolnych.
  • Sprawdź, czy gra jest pozbawiona mikropłatności.
  • Pamiętaj, że istnieją minigry, które nie wymagają instalacji, a zawierają treści nieodpowiednie dla dzieci.
  • Zwróć uwagę na to, czy w grze można kontaktować się z innymi graczami. Jeśli tak – sprawdź, czy znajomości, jakie zawiera twoje dziecko, są bezpieczne. Kontakt z innymi użytkownikami może być potencjalnym źródłem niebezpiecznych sytuacji i podejmowania ryzykownych zachowań.

Gdzie można uzyskać pomoc:

W celu uzyskania porad i wskazówek rodzice mogą dzwonić pod nr telefonu 800 100 100, oferujący bezpłatną i anonimową pomoc dla dorosłych (rodziców, nauczycieli, pedagogów). Dzieci i młodzież, którzy potrzebują pomocy, chcą z kimś porozmawiać o swoich problemach mogą dzwonić pod nr telefonu 800 121 212 (Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży Rzecznika Praw Dziecka).


Pomoc dziecku jąkającemu się

Pomoc nauczycieli dziecku jąkającemu się:

  1. Mów spokojnie, aby nie stwarzać atmosfery pośpiechu.
  2. Nie wkraczaj w strumień mowy dziecka, każąc mu mówić powoli, brać oddech lub się uspokoić.
  3. Odwracaj uwagę dziecka od jego mówienia, szczególnie gdy ma trudności. Pozwól mu skończyć wypowiedź i następnie zainteresuj je tym, co nie sprawia mu kłopotu.
  4. Przyjmuj epizody zacinania się jako coś naturalnego. Słuchaj tego co dziecko mówi, a nie jak mówi. To pomoże dziecku mówiącemu niepłynnie i będzie przykładem dla innych dzieci.
  5. Nie wykluczaj dziecka jąkającego się z działań, w których trzeba mówić, ale też nie obciążaj go zbytnio.
  6. Pomagaj dziecku w wyrabianiu poczucia własnej wartości, nie biorąc pod uwagę jego potknięć w mówieniu, a podkreślając inne działania, które wykonuje dobrze.

Co rodzice mogą zrobić, aby pomoc dziecku:

  1. Przystań na jedną sekundę zanim zaczniesz mówić do dziecka.
  2. Mów wolniej.
  3. Używaj znanych słów, krótszych i prostszych zdań rozmawiając z dzieckiem.
  4. Mów o tym czym interesuje się i o czym mówi Twoje dziecko.

Czego rodzice NIE powinni robić aby pomóc dziecku:

  1. Nie krytykuj i nie poprawiaj mowy dziecka.
  2. Nie mów mu, aby zwolniło tempo mowy lub zrelaksowało się.
  3. Nie zmuszaj go do wygłaszania małych przemówień lub głośnego czytania, szczególnie w obecności osób obcych lub jej dużej liczby.
  4. Nie przerywaj dziecku, gdy mówi oraz nie pytaj go o wiele rzeczy na raz.

 

mgr Anna Kostecka, dr Wanda Kostecka

 

 


Przykazania specjalisty PPP nr1 w Lublinie

  1. Bądź sobą, nigdy nie graj, bądź autentycznym w tym co mówisz.

  2. Jesteś tylko człowiekiem, masz prawo do popełniania błędów.

  3. Dąż do wytworzenia empatycznej więzi z klientem.

  4. Zajmij się osobami i sprawami tu i teraz.

  5. Nie daj się kanalizować.

  6. Bezwarunkowo akceptuj klienta:

    • przyjmuj klienta takim jaki jest;

    • nie oceniaj klienta i nie moralizuj;

    • nie kwestionuj tego, co mówi klient i co czuje;

    • szanuj klienta i jego decyzje.

  1. Masz słyszeć klienta.

  2. Nie walcz z klientem.

  3. Poszerzaj horyzonty klienta.

  4. Dbaj o satysfakcję klienta z otrzymanych usług poradni.


Dekalog dla rodziców dzieci dyslektycznych

  1. Nie traktuj dziecka jako chorego, kalekiego, niezdolnego, złego lub leniwego.

  2. Nie wyśmiewaj dziecka w nadziei, że zmobilizuje je to do pracy.

  3. Nie łudź się, że dziecko “samo z tego wyrośnie”, lub że ktoś je z tego wyleczy.

  4. Nie spodziewaj się, że kłopoty dziecka bez pomocy specjalisty ograniczą się do czytania i pisania i skończą się w młodszych klasach szkoły podstawowej.

  5. Nie ograniczaj dziecku zajęć pozalekcyjnych, aby miało więcej czasu na naukę, ale i nie zwalniaj go z systematycznych ćwiczeń.

  6. Staraj się zrozumieć potrzeby swojego dziecka, jego możliwości i ograniczenia, aby zapobiec trudnościom szkolnym.

  7. Spróbuj jak najwcześniej zaobserwować trudności dziecka: na czym one polegają i co jest ich przyczyną. Skonsultuj się z psychologiem, pedagogiem, logopedą.

  8. Zaobserwuj w codziennej pracy z dzieckiem, co najskuteczniej mu pomaga. Bądź w stałym kontakcie z nauczycielem i pedagogiem szkolnym.

  9. Bądź życzliwym, pogodnym, cierpliwym przewodnikiem i towarzyszem swojego dziecka w jego kłopotach szkolnych.

  10. Chwal i nagradzaj dziecko nie tyle za efekty jego pracy, ile za włożony w nią wysiłek.