Nie traktuj dziecka jako chorego, kalekiego, niezdolnego, złego lub leniwego.

Nie wyśmiewaj dziecka w nadziei, że zmobilizuje je to do pracy.

Nie łudź się, że dziecko “samo z tego wyrośnie”, lub że ktoś je z tego wyleczy.

Nie spodziewaj się, że kłopoty dziecka bez pomocy specjalisty ograniczą się do czytania i pisania i skończą się w młodszych klasach szkoły podstawowej.

Nie ograniczaj dziecku zajęć pozalekcyjnych, aby miało więcej czasu na naukę, ale i nie zwalniaj go z systematycznych ćwiczeń.

Staraj się zrozumieć potrzeby swojego dziecka, jego możliwości i ograniczenia, aby zapobiec trudnościom szkolnym.

Spróbuj jak najwcześniej zaobserwować trudności dziecka: na czym one polegają i co jest ich przyczyną. Skonsultuj się z psychologiem, pedagogiem, logopedą.

Zaobserwuj w codziennej pracy z dzieckiem, co najskuteczniej mu pomaga. Bądź w stałym kontakcie z nauczycielem i pedagogiem szkolnym.

Bądź życzliwym, pogodnym, cierpliwym przewodnikiem i towarzyszem swojego dziecka w jego kłopotach szkolnych.

Chwal i nagradzaj dziecko nie tyle za efekty jego pracy, ile za włożony w nią wysiłek.